Все тази жажда и свещен нагон
ме води към върха предречен,
на който в храма – Пантеон
по някакъв закон предвечен
пребъдват вече вековете,
безсмъртно смъртни богове...
Затуй
превърнах тялото
в
„превозно средство на духа”,далеко вече е началото,
но – по-далече е върха...
И пак
нагоре литва мисълта ми...
Но –
там белеят кости и чернеят ями,
а в
твърдите – за паметник – скали,
очакват
гладни баладичните орли!..
Петко Огойски, ЛЗЗ бр. 1/2017
Няма коментари:
Публикуване на коментар